dinsdag 8 december 2009

Frisse moed

Lieve lezers,

Het was vandaag voor mij een emotioneel zware dag. Dat was níet in de eerste plaats door het gekissebis op m'n blog. Maar het was, omdat het vandaag een gedenkdag was, waardoor ik verdrietig was. En dan óók het gedoe hier erbij, maakte het zwaar.

Hoewel ik weet, dat ik me kwetsbaar opstel, en sommige wijze mensen het vast een domme aktie van me vinden, wil ik -op mijn eigen manier- toch wat persoonlijke dingen opschrijven.

Verschillende keren schreven mensen, dat ze mij (en/of mijn blog) veranderd vinden t.o.v. een jaar geleden. Ik zou zo graag weten, wát er dan aan veranderd is. Behalve dan de advertenties. Ben ik echt anders gaan schrijven? Ben ik anders geworden? En wat is er dan veranderd? En waarom lijkt het dat mensen daarover teleurgesteld zijn?

Zelf zie ik geen verandering. Ik heb dezelfde onderwerpen. Ik leef m'n leven als voorheen. Ik kook hetzelfde, kleed me hetzelfde, doe dezelfde dingen. Het is natuurlijk wél zo, dat ik een jaartje ouder ben. Een jaar waarin erg veel gebeurd is. En dat doet ook wat met je.

Een ander ding wat regelmatig terugkomt: mensen verwachten van mij geen commerciële acties. Nu weet ik niet wat er op tegen is, als mensen commercieel zijn, behalve als ze je iets opdringen of proberen aan te smeren. En ik ben me er niet van bewust, dat ik dat doe. Als het anders is, graag concreet aanwijzen! Dat ik wél commercieel blijk te zijn (een beetje dan), is voor degenen die me kennen niet zo vreemd. Ik kom uit een handelsfamilie en dan loopt er allicht wat van door je bloed.

Nog iets: ik zou niet tegen kritiek kunnen. Volgens mij kan ik dat best en heb ik dat ook bewezen. Wijs me dan aan, wáár het gebeurt, dat ik kritiek krijg, waar ik niets mee doe. Dan is het concreet en kan ik er iets mee. Waar ik níet tegen kan: tegen leugens. En die zijn er vandaag en gisteren genoeg geplaatst. Echt gemene dingen. Laster. Ik probeer me er niets van aan te trekken. Maar ai, ai, wat doen sommige opmerkingen me pijn. Ik wéét dat dat er een beetje bijhoort, als je je kop boven het maaiveld uitsteekt. En langzaam maar zeker zal m'n huid wel wat dikker worden. Ik kan het maar niet klein krijgen, dat mensen er een zichtbaar genoegen in scheppen om je openlijk te krenken en te belasteren. Maar goed. Het zij zo.

Er staan trouwens heel wat lieve en opbeurende reacties tegenover. En die wil ik echt niet vergeten. Het doet me goed.

Ik heb vandaag en gisteren fouten gemaakt. Vanmiddag had ik niet zo fel van leer moeten trekken tegen Donna. Dat was in boosheid en dat is niet goed. En gisteren heb ik een prima logje geschreven over de reclames op mijn blog, maar, zoals iemand terecht opmerkte, ik had die laatste alinea (over jaloezie) er niet bij moeten doen. Sorry voor de mensen die ik daarmee kwetste.

Voor nu: ik wil weer gewoon fijn bloggen over ons Eenvoudig Leven. Over de blijdschap van een volle voorraadkast. Over het groeiende aantal potten stoofpeertjes. Over kaarsjesbrood, pompoenjam, oliebollen. Over de dagelijkse dingetjes in ons gezin en van alles wat er op ons pad komt.

Ik zou het heel fijn vinden, als er op dit logje níet gereageerd wordt.

Heb er weer zin in opnieuw te beginnen/verder te gaan! Met frisse moed, dus :-)