Vandaag had ik een dag vol mijmeringen. Je hebt zo weleens van die dagen. Het gaat vanzelf. Zomaar onder het werken door. Het kwam doordat ik steeds moest denken aan de mensen op de Filipijnen, die getroffen zijn door die vreselijke tyfoon. Die hun huis kwijt zijn, of dierbaren hebben verloren en geen eten hebben. Zoiets zet je dagelijkse beslommeringen toch even in een ander perspectief. Wat onzinnig om je bezig te houden met het bijeen vergaren van geld voor een onnozele rekenmachine. Ik zou liever mijn vingers blauw haken om geld bijeen te vergaren waarmee iemand geholpen kan worden. Misschien wel van de hongerdood. Zucht...
Vanmorgen was ons riool weer eens verstopt. Eigenlijk gisterenavond laat al. Willem was nog bezig geweest met een ontstopper, maar dat had niets geholpen. We rolden dus zo uit ons bed in de vieze stank en de troep van een overgelopen toilet. Nee, dat was niet zo leuk en het gemopper was niet van de lucht. Maar toen ik opmerkte dat het op de Filipijnen wel harder stinkt...stopte het gemopper.
Maar goed. De dagelijkse dingen moesten toch hun voortgang hebben. Dus heb ik gedaan wat mijn hand vond om te doen. Rommel opgeruimd, bedden verschoond, gestreken, boodschapjes gedaan, Henk uit school opgehaald en nog duizend-en-één dingen meer.
En nu is het weer avond geworden. Iedereen is weer thuis. Alleen Willem nog niet. We hebben onze buikjes rond gegeten. De kachel brandt. Tel je zegeningen.
We gaan toch maar weer verder werken aan die rekenmachinepot. Hoe onzinnig het ook is in het perspectief van zo'n grote ramp. Het is nu eenmaal de werkelijkheid waarin we op dit moment leven. Een werkelijkheid waarin het hebben van een rekenmachine belangrijk is...
