maandag 11 januari 2016

Ziekenhuismodus

En zo staan we alweer een week in de ziekenhuismodus. De hele dag draaien mijn gedachten om mijn moeder. ´s Morgens als ik opsta denk ik: ¨Hoe zal het nu zijn?¨ Dan kijk je uit naar nieuws. Maar steeds was het teleurstellend. En dan hoop je gaande de dag beter nieuws te horen.

Na de lunch ga ik er naartoe werken, dat ik om half 5 in de auto kan stappen om m´n moeder te bezoeken. We zijn met vier kinderen en mijn vader. Mijn vader gaat elke dag. Van de kinderen gaan er elke dag twee, of soms drie. Meer kan mijn moeder ook niet hebben. Maar we willen haar graag zien en een beetje voor haar zorgen.

Vandaag was het voor het eerst, dat m´n moeder vooruit lijkt te gaan. De longontsteking is eindelijk aan het verbeteren. En ook waren er wat goede testen. Wat minder is: haar bloed is niet in orde. Daarom moet ze woensdag een beenmergpunctie (AU!). Uiteraard is dat iets waar we ons allemaal zorgen om maken. Maar toch ben ik heel blij, dat ze vandaag zichtbaar vooruit was gegaan. Ze is heeeeeel, heeeeeel zwak. Maar had toch wel belangstelling voor wat er om haar heen gebeurde en stelde ook vragen. Dat was vorige week echt wel anders. Hapte toen na drie woorden naar adem.

Het zijn echt rare dagen. Van alles moet ´gewoon´ doorgaan. In intussen loop je onder spanning. Het is echt heel vermoeiend! Ik heb ook echt wat steken laten vallen. Bij twee klanten van m´n webshop vergat ik de gratis fles sap in de doos te doen. En vrijdag maakte ik het nog bonter. Toen heb ik twee pakketten verwisseld. Een mevrouw uit Maastricht kreeg het pakket van een mevrouw uit Vlissingen en omgekeerd. Gelukkig kon alles hersteld worden en was iedereen aardig en begripvol.

Vrijdag was mijn vader jarig. 80 jaar is hij geworden. We hadden het allemaal zo anders gedacht. Hadden met de hele familie bijeen willen komen in een zaaltje, zodat alle klein- en achterkleinkinderen opa en oma meteen Gelukkig Nieuwjaar konden wensen. Maar nu was alles anders. Het is ook allemaal niet zo belangrijk (meer). Onze eerste wens en grootste zorg is: Wordt (o)ma nog beter?