Ontploft

Er was gisteren in de verste verte geen spoortje van opruimeritus te bekennen. Ik heb trouwens ook niet geprobeerd een mogelijk spoortje te vinden :-). Ik had wel iets anders aan mijn hoofd. Het was Terdege-dag!

Op wat ik ´Terdege-dag´ noem, word ik geacht een aflevering voor de kookrubriek van het blad Terdege te maken. Eerst was dat elke twee weken. Maar tegenwoordig elke vier weken. Goed te doen dus. Het lastigste vind ik het, om steeds weer iets nieuws/leuks/lekkers te bedenken. Als ik het idee maar eenmaal heb, dan gaat de rest vanzelf.

Op mijn Terdege-dag moet niemand mij in de weg lopen. Dan wil ik mijn volle aandacht aan het kook-gebeuren kunnen geven. Behalve dat ik kook, moet ik het proces ook op foto´s (voor de rubriek) vastleggen. Daarom moet ik ook ideeën hebben over de styling enzo. Het vergt m´n opperste concentratie.

Als het enigszins mogelijk is, maak ik de foto´s buiten. Daar heb je immers het mooiste licht. Als dat vanwege te felle zon, of juist gebrek aan zon, niet kan, dan maak ik binnen een opstelling met studiolampen.

Gelukkig kon ik gisteren buiten fotograferen. Ik maakte een hoekje klaar met een achtergrond en een ondergrond op een plaats waar de zon de hele ochtend niet komt.

Daarna toog ik naar de winkel voor de ingrediënten, die nog ontbraken. Ik wilde kip in een zoutkorst maken en had daarvoor een hele kip nodig. Daarvoor ging ik naar Albert Heijn. Normaal gesproken zou ik een kip bij mijn broer halen, want die is poelier. Maar hij staat op woensdag op een markt. Dus in arren moede maar naar de grootgrutter. Dan kon ik daar meteen een biologische citroen en wat verse tijm kopen. Tijm was op. Tenminste, die kleine schaaltjes uit de koeling. Dus kocht ik maar een plantje. Heel zinvol is dat niet. Want buiten uitplanten kan nu niet meer en zo´n plantje in een potje gaat bij mij altijd dood. Maar goed. Toen naar de kipvitrine. Geen hele kip. Grr. Er lagen alleen gemarineerde gevallen, maar ik moest een neutrale. Dus op goed geluk naar de volgende supermarkt: de Dirk. En geluk hád ik! Er lagen twee hele kippen, waarvan ik de mooiste nam. Hij moest tenslotte op de foto :-).

Thuis ging ik aan de slag. Steeds liep ik heen-en-weer van de keuken naar mijn fotohoekje in de tuin. Het was best koud, dus ik had er mijn jas bij aangetrokken. Dat moet toch een raar gezicht geweest zijn: ik, met een rood hoofd van inspanning, met mijn jas aan, in de keuken aan het werk. Fototoestel in de aanslag. Weegschaal paraat. Oven aan. Schalen. Ingrediënten. CHAOS!!

Eindelijk was de kip keurig in een zoutkorst verpakt en hij stond in de oven.

Nette, georganiseerde mensen gaan dan natuurlijk hun keuken keurig aan kant maken. Maar Teunie had andere bezigheden. Er MOESTEN een paar betalingen gedaan worden (want beloofd!). En dan zit je achter je computer en beantwoord je meteen maar je mail. En dan zie je bestellingen in de webshop binnenkomen en print je pakbonnen uit. En en en.

Voordat ik het wist waren de 5 kwartier oventijd om en moest ik weer aantreden. Nu om de kip uit de zoutkorst te halen, wéér te fotograferen en natuurlijk te proeven!

Ik had gelukkig een aantal liefhebbers in huis, die wel even wilden keuren. Jan had een dag vrij van school. En Koos heeft op woensdag altìjd vrij van school. Willem moest juist naar een klant en schoot onderweg even aan, toen ik appte, dat de kip klaar was :-). Een prachtig testpanel dus. De kip was heerlijk gaar en smaakte zó goed, dat hij tot op het bot afgekloven werd. Mooi zo. Daar kon ik dus met een gerust hart een verhaal bij maken en het recept delen. De spanning gleed van me af. En KOUD dat ik het ineens had!!

Ik besloot even te resetten, alvorens ik de troep zou gaan opruimen en al het noodzakelijke werk, wat was blijven liggen, zou oppakken. Een warm bad leek me de ultieme manier. Ik sloot me dus even van en voor iedereen af. Me er maar niet druk om makend, dat het er ONTPLOFT uitzag bij me :-).

Maar....toen ging de telefoon. Tante Teunie belde, of het uitkwam, dat ze een bakkie kwam doen. Zeg dan eens ¨Nee¨. Dat doe je toch niet? Het was al veeeeel te lang geleden, dat ze kwam! Om precies te zijn: dat was op 5 januari. De dag, dat mijn moeder in het ziekenhuis belandde...Dus ¨JA¨. Ondanks chaos. Ondanks mijn ontplofte kamer en keuken.

Ik moedigde Koos, Jan en Henk aan, om me heel snel even van de ergste rommel af te helpen. De vaatwasser werd in recordtijd uit- en ingeruimd. De kippenbotjes verdwenen in de groene container. De zak met zeezout, de weegschaal en andere rommel verdween in de kasten. OK. Er stonden teilen met wasgoed. Er was niet gezogen. De gang stond vol met eieren (van de eierenwijk). Er lagen netwerkkabels over de vloer vanuit de meterkast naar twee verschillende computers. Eigenlijk was het nog steeds...ontploft....

Maar daar was tante Teunie. En we dronken koffie. Met ontbijtkoek en roomboter. En het was heerlijk om even te zitten en te praten. Het was gewoon goed :-).