donderdag 31 augustus 2017

Het nieuwe bakseizoen

Vanmorgen zat ik al vroeg kruiden in te pakken, die een mevrouw later op de ochtend zou komen halen. Kruiden inpakken vind ik een gezellig werkje. Het kan zittend aan tafel en ik geniet ervan om alle zakjes keurig te stickeren, te vullen en te sluiten. En zéker als je zo´n werkje in de stilte van de morgen zit te doen, is dat bijna therapeutisch ;-).

Na het ontbijt en na m´n ritje naar moe ging ik in huis aan de slag. Opruimen, opruimen, opruimen. Tachtig procent van je huisvrouwenbestaan is opruimen. Maar daarna ook snel een borstel door het toilet, het aanrecht leeg en nog even de stofzuiger over de vloer. En toen was daar ineens die pad, die in het raamkozijn zat. Binnen dan, hé! Ach, was dát misschien het geluid, wat ik ´s morgens niet had thuis kunnen brengen?! Vooruit jij, ga maar fijn buiten spelen :-).



De mevrouw had wel even tijd voor een bakkie koffie. Gezellig hoor, zo´n onverwachts contact tussen twee vrouwen, twee moeders. Dan hoef je elkaar verder helemaal niet te kennen, maar is er toch meteen een klik.

Toen ik meeliep naar haar auto om de spullen in te laden, was daar ineens een kado voor mij. Wat een verrassing. Allemaal groenten en fruit, vanmorgen vers geoogst uit de eigen tuin. Geweldig! Wat een rijkdom!


Het was een wisseling van de wacht, want ik mocht meteen aan een volgend bakkie koffie. Nu met een schoonzus, die ik niet zo vaak zie en die nu dan toch gezellig aan kwam waaien. We hadden veel gespreksstof en het draaide erop uit, dat ik me erg moest haasten om Henk nog van een lunch te voorzien en zelf te zorgen op tijd bij de manueel therapeut te zijn.

Het lukte. Exact om 13.00 uur zat ik in de wachtkamer en ik kon nagenoeg meteen binnen komen. M´n rug werd weer geïnspecteerd en het was niet voor niets dat ik nog een keer kwam, vond de peut. Er was nog iets niet naar z´n zin. M´n nek werd weer gekraakt en daarna masseerde hij een paar knopen weg. M´n rug werd nogmaals gekeurd en ja, nu was meneer tevreden. Hij ging afsluiten met een ¨liefdevolle omhelzing¨, zoals hij dat noemde. Ik moest m´n armen gekruist voor mijn borst houden, uitademen en op dat moment kraakte hij in een snelle beweging m´n rug, door me achterover te trekken. En dat was het. Opgewekt zei hij: ¨Dan maken we nu de afspraak, dat we géén afspraak meer maken.¨ Dat vond ik mooi gezegd. Ik ben dan nog wel bij de gewone bekkenbodemtherapeut, maar waarschijnlijk ben ik daar ook binnenkort klaar. Ongelofelijk hoe snel ik opgeknapt ben.

Thuisgekomen ging ik als een haas aan de slag met de webshopbestellingen. Maaike heeft ook nog even meegeholpen en alle bestellingen, op 1 na, konden op tijd de deur uit. Het was een hele stapel. Maaike maakte een foto en sprak plechtig:

Hiermee verklaar ik het bakseizoen voor geopend



Nou, grapte Willem later op de avond: Het fotoseizoen óók. Er wachtten weer heel wat nieuwe producten om in de shop gezet te worden. De foto´s zijn inmiddels genomen. Nu nog bewerken, plaatsen, omschrijving erbij (dat is mijn taak dan weer). Het is altijd een hele klus.


Intussen had ik bak-avond. Er moest brood gebakken worden en verder de traktatie van Henk. Die hoopt morgen in de klas zijn verjaardag te vieren. Ik ben alleen nog niet klaar met bakken. Er was telefoon en aanloop en sowieso vlotte het niet erg. Maar dat geeft niets. Dat is dan een mooie invulling voor de stille ochtenduurtjes van morgen ;-).

woensdag 30 augustus 2017

Energie

Nu de pijn weg is, voel ik dat mijn energie terugkomt. Hoewel ik vaak hoor, dat ik wel ´heel veel energie´ moet hebben, merkte ik zelf dat het energielevel echt niet meer was, wat het geweest was. Ik dacht, dat het zo langzamerhand wel bij de leeftijd zou horen. Dat klinkt zo ongeveer bejaard, maar eerlijk is eerlijk: als je (bijna) 50 bent, kun je domweg minder aan dan op je twintigste. Dat dus. Maar intussen lijkt vooral de pijn een enorme energievreter te zijn geweest.

De dag begon rond vijf uur. Eén van de eerste klusjes was het snijden van het gisteren gebakken maïsbrood. Ha, ha, het zag er inderdaad níet uit! Maar de jongens wisten er best raad mee :-).


Ik had m´n gewone ochtendritueel. Behalve het standaard strijkrondje, want ik zat iets te lang met m´n neus in een (bijbelstudie)boek. Niet erg. Die strijk zou niet weglopen. Het was tijd om te ontbijten met Willem en de kinderen (behalve die al naar hun werk waren) en daarna naar moe voor de kous. Vlak voordat ik naar moe zou gaan, bedacht ik, dat Henk vandaag echt z´n jas aan moest naar school (vanwege de regen) en dat daar een grote scheur in zat. Dus pakte ik snel naald en draad en prikte de jas weer keurig dicht.



Op de terugweg bij moe vandaan ben ik nog even wat boodschapjes gaan doen. Er lag namelijk een overschot aan tomaten, die op moesten en ik had bedacht een deel te gebruiken om tomatensoep te maken. Ik had echter geen soepvlees in huis om een goede bouillon te trekken. Bij AH vond ik een mooi stuk afgeprijsd rundvlees, wat prima dienst kon doen.


Ik haalde ook wat spullen in huis voor de Mexicaanse ovenschotel van Doortje, waarin ik ook flink wat tomaten in wilde verwerken.

Thuis gekomen ging ik daarom eerst maar eens een poosje aan de slag in de keuken. Ik sneed het vlees in blokjes voor de bouillon en zocht wat groenten bij elkaar, die ook mee mochten trekken. Ik had niet veel bijzonders in huis. Geen prei, geen wortel, geen bleekselderij. Maar uien en knoflook heb ik altijd en dat is alvast een mooie basis. Ik deed er bloemkool en paprika bij. Daarnaast deed ik een graai in de pot met gedroogde champignons, gedroogde pepertjes en de laurierblaadjes. Zo hoor, als dat geen lekkere bouillon wordt!





Ik had bij AH een receptje uit het kaartjesrek meegegrist van gezonde koeken. En ik had zin om ze ´even´ te maken. Uiteraard werd het receptje aangepast aan de dingen die ik in huis had. De koeken vielen (vanavond) prima in de smaak. Alleen moeten ze voor het mooi óf iets smeuïger, óf iets brosser. Daar ga ik dus nog maar een keer aan sleutelen. Voor vandaag was het een lekker experimentje :-).





Ik kwam nog wat druiven tegen, die op moesten. En, gravend in de koelkast, zag ik ook een eenzaam bakje blauwe bessen staan. Nu ik toch in de keuken bezig was, werd dat -hup- een lekkere juice. Een paar appels erbij voor wat volume en wat frisheid. Het smaakte vanavond heerlijk bij wijze van toetje.


Zo. Genoeg gedaan in de keuken. Nu eerst de boel maar eens aan kant maken. Midden in de kamer stond een krat met naai- en handwerkspullen, waar ik het naaigerei voor Henk z´n jas uit opgediept had. Het was nog zo´n onuitgepakte krat, waarvan er nog wel een stuk of acht op Maaikes kamer staan. Mooi moment om de spullen uit deze krat een definitieve plaats in moeders kastje te gaan geven. Toch fijn weer een krat leeg! Toen alles keurig in de kast lag, moest ik me beheersen om niet meteen de volgende krat te pakken en leeg te ruimen. Dat moet echter op een ander moment. Er lag voor vandaag werk genoeg, wat gedaan moest worden.


Bij het leegruimen van de krat zat ik ineens weer met dat half afgemaakte borduurwerk in m´n handen. Ik heb het maar vooraan in de kast gelegd. Wie weet komt er binnenkort van, dat ik die lap eens oppak en afmaak.


Ik moest na de lunch even naar Ridderkerk en besloot om meteen door te rijden naar Rotterdam, naar de de molen, voor m´n wekelijkse bestelling voor de shop.


Ik word altijd blij, als ik de molen weer zien. Ja, ik heb wat met molens ;-).

Thuis kon ik direct aan de slag om de bestellingen klaar te maken en naar de post te brengen.  En dan is het wéér tijd om de keuken in te duiken. De bouillon was inmiddels klaar en werd gezeefd. Ik stoofde enkele uien en twee kilo tomaten tot alles zacht was. Ik zette er de staafmixer in om de boel te pureren. Als je écht gladde soep wil, gebruik je beter de passe-vite. Maar wij malen niet om tomatenpitjes of kleine stukjes vel. Ik deed de tomatenprut bij de bouillon, voegde het soepvlees, soepballetjes, vermicelli en bouillonpoeder toe. Later kwam er nog wat peper bij. Mmm. Zo lekker!

Ook de Mexicaanse schotel moest worden gemaakt. Hiervoor gebruikt ik een kilo tomaten. Ook ging er bijna een hele zak buitenbeentjes-paprika´s en een aantal uien door. Ik hou erg van verse groenten en op deze manier hoefde ik niet al teveel blikjes toe te voegen (maïs en kidneybonen). Ik heb geen fatsoenlijke ovenschaal voor als we met de hele club zijn. Maar de diepe ovenplaat werkt ook prima.







We hebben gesmuld.

Intussen had ik ook een deeg voor een nieuw maïsbroodje in de narijs staan.


Zo hoefde de oven maar één keer op te warmen. Na het eten  kon het broodje de oven in. 


En toen stonden die wasteilen nog onaangeroerd...Daar heb ik vòòr de koffie nog even een flink gat in geslagen. Ik ben op de helft gekomen. Echt fijn! Ik heb in geen tijden ´s avonds puf gehad om achter de strijkplank te gaan. En nu ging het fluitend.

We dronken koffie en keurden de koeken. Daarna gingen Willem en ik de dag vol maken bij een jarige zwager. Het was een fijn, productief dagje.

dinsdag 29 augustus 2017

Zó blij!

Wat een blije dag was dit! Allereerst omdat ik de hele dag weer pijnvrij ben geweest. Het is gewoon een wonder, na zoveel en zolang pijn. Ik ben er wel heel zuinig op en zorg ervoor dat ik niet teveel sjouw, drink trouw m´n anderhalve liter water per dag én doe wat oefeningen. De oefeningen moet ik op een wat lager pitje inzetten en voorzichtig opbouwen, want ik krijg er wel spierpijn van.

Wie hier ook spierpijn heeft: Hans. Z´n nek zit helemaal vast! Hij kan z´n hoofd nauwelijks draaien en is net een robot in zijn bewegingen. Hij heeft het al sinds vorige week en helaas gaat het niet vanzelf over. Toen ik hem vanmorgen om 6 uur ging roepen om naar z´n werk te gaan, was zijn bed leeg. Ik vond hem beneden op de bank. Hij kon niet op of neer en moest z´n werk afbellen. Om 8 uur heeft hij meteen naar de fysiotherapeut gebeld, maar hij kon pas om half 2 terecht. De peut kon hem helaas niet direct van z´n zere nek af helpen. Hij heeft hem ´gekraakt´ en geadviseerd pijnstillers te nemen. Als het volgende week niet over is, moet hij terug komen.

Hans verveelt zich, nu hij niet werken kan. Maar daar wist ik wel iets op ;-). Ik had al meer dan een jaar een doos schoolspullen van hem staan, die hij uit moest zoeken. Ik zette de doos voor hem op tafel en samen gingen we er doorheen. Precies wat ik dacht: bijna de hele doos kon weg! Super, super. Weer al iets om blij om te zijn! (Stom dat zoiets een jaar moet duren. Maar goed. Zo gaan die dingen hier ;-)).



Vanmiddag was er een verrassing. Eéntje die ik al een beetje aan zag komen. Ik had het vanmorgen al tegen Willem gezegd: ¨Je moet er niet gek van opkijken, als je moeder vandaag ineens op de stoep staat!¨ En zo geschiedde. Vijf weken en 1 dag na de operatie. Dat mag je zeker wel als voorspoedig beschouwen. Het was dus een echte ouderwetse dinsdagmiddag met schoonmama op de koffie. Zie je: weer iets om blij om te zijn!

M´n werk vlotte lekker. Ik heb alle was die er lag weg gewassen en alles kon fijn buiten drogen. De komende twee dagen gaat het heel veel regenen, maar dan heb ik nauwelijks was. Als ik allebei de dagen één was doe en die binnen ophang, dan blijf ik netjes bij. Ik heb niet alle was gevouwen en gestreken gekregen. Maar dat is niet erg. Dat kan best tot morgen wachten.




Vandaag vond ik het fijner om de boel goed glad te ruimen. En er moest ook weer wat meel ingepakt worden.



Ik bakte ook brood. Maar dat ging niet helemaal vlekkeloos. Ik heb maïsbroodmix voor in de webshop ingekocht en wilde dat eerst zelf uitproberen. Ik was echter de degen een beetje vergeten, toen ze in de narijs stonden. Het maïsbrooddeeg was te ver gerezen en in de oven zakte het over de rand. Ha, ha, wat een raar brood is het nu geworden :-). Ik kijk al uit naar het commentaar, morgenochtend.



Vanavond ben ik naar de verjaardag van een nichtje geweest. Fijn, zo in tuin. M´n zussen en schoonzus weer even gesproken.

Ik was bijtijds weer thuis en voelde me zó fit, dat ik zin had om hetzelfde rondje als gisterenavond nóg eens met Willem te lopen. Nu liepen we in het donker. Ik kan er gewoon niet over uit, dat dat nu zomaar gaat. Ik ben niet zo´n emo-mens. Althans, ik uit mijn emoties niet snel erg zichtbaar. Maar anders zou ik met plezier een potje huilen van blijdschap!

maandag 28 augustus 2017

Schakelen

Als bezig bijtje, met een groot gezin, een grote familie en veel taken en liefhebberijen, ben ik vaak aan het schakelen en aan het multi-tasken. Ik heb daar geen problemen mee. Alleen het schakelen van zondag naar maandag is iets wat me vaak lastig valt. Dan ben je op zondag de hele dag bezig geweest met geestelijke zaken en dan komt daar die nuchtere maandagochtend, waarop je je gewone, alledaagse taak weer op je moet nemen. Dan ontbreekt het me weleens aan zin en moed.

Gisteren hadden we een bijzondere en gedenkwaardige zondag. In onze gemeente, maar ook in ons gezin. En zodoende had ik vanmorgen nog veel gedachten hierover. In de stilte van de maandagmorgen bedacht ik hoe ik vorm moest gaan geven aan de taak, die, hoe dan ook, op me ligt. Ik koos ervoor om vandaag dan maar veel aan de was en de strijk te gaan doen. Dat bracht verschillende voordelen: ik kon tijdens dit werk mijn gedachten laten gaan én de wasberg en strijkmand laten slinken én profiteren van het prachtige zomerweer, wat niet lang meer aanhoudt (als de voorspelling klopt).

En dus ging om 5 uur de wasmachine aan.



Terwijl ik me achter de strijkplank zette, dacht ik de (zwerf)kat te horen. Normaal komt hij een paar keer per dag langs en af en toe krijgt hij wat van ons. Dat krijgt hij meestal in een bakje, binnen. Maar nu was er een bakje kattenbrokjes buiten op de deurmat blijven staan. En ik hoorde dat bakje maar schuiven en schuiven. Nee, zoveel herrie maakt een kat niet. Dat doet een egel. Hoe krijgt zo´n beest het toch weer gevonden!


Om 8 uur deed ik m´n mantelzorgtaakje bij moe. En zo lukte het me, om na een wat slome start, toch in een bepaald werkritme te komen en was het goed, om bezig te zijn.

Sinds zaterdag heb ik gelukkig nauwelijks bekkenpijn. Wat bijzonder! Ik kon gisterenochtend zelfs lopend naar de kerk. Daar keek ik al zolang naar uit. Ik vind er niets aan om met de auto te gaan, terwijl Willem dan met een aantal kinderen loopt. Na de dienst vinden we het fijn om nog even samen na te praten. Maar als je dan op verschillende momenten thuiskomt en direct opgeslokt wordt door het koffierondje, de kinderen enzovoorts, dan komt dat napraten pas veel later en is het allemaal niet ´vers´ meer. Maar gisteren kon ik lopen! En ook vandaag had ik nagenoeg nergens last van. Ik ben er zó blij mee!

Vanavond na de koffie stelde ik Willem voor om samen een ommetje te maken. En ook dat lukte zonder pijn en zonder moeite. We liepen samen, in de vallende avond, naar de ´eerste brug´, zoals we die hier noemen. Het was prachtig en we hadden de tijd en de gelegenheid om nog weer eens van hart tot hart met elkaar te praten.


Thuis gekomen maakten we nog een poosje muziek. Willem achter de piano, Maaike op d´r cello en dan samen zingen. Zo was de nuchtere maandag tóch nog zo nuchter niet.


vrijdag 25 augustus 2017

Peuten en een zwervershol

Het wordt saai. Maar vandaag stond er dus alwéér een ´peut´ op het programma. De bekkenbodemfysiotherapeut in dit geval. Ze vroeg hoe het was gegaan in de afgelopen twee weken. Ik vertelde, dat ik heel veel pijn had gehad. Daar heeft ze in het consult haar oefeningen op afgestemd. Ik heb weer nieuwe oefeningen gekregen en moet over twee weken terug komen. Ik heb (in elk geval voor mezelf) nog nooit zo vaak achter elkaar bij een peut gezeten, geloof ik. Wat zou het fijn zijn, als het allemaal mag helpen tot genezing.

Toen ik thuiskwam twijfelde ik wat ik zou doen: de bijen (die moeten ingewinterd worden), óf de jongens d´r kamer. Die kamer won. Nu het zulk warm weer is, zijn de bijen zó druk. Dat kan ik beter op een wat koelere dag doen. De kamer dus.

Er slapen hier vier jongens op één slaapkamer: Hans, Koos, Jan en Henk. Op die kamer staan 2 stapelbedden en ertussen is 1 meter ruimte. Verder is er een kamerhoge kastenwand getimmerd, met 4 deuren. Voor elk kind 1 kast. Het is dus puur functioneel allemaal. Maar je wilt niet weten, hoeveel troep er door vier jongens gemaakt kan worden! Ze kunnen er in een paar dagen tijd zó´n bende van maken, dat we die kamer een ´zwervershol´ noemen. Zal ik het eens laten zien? Nou, vooruit. Een kiekje om het hoekje dan ;-).


Op zich is het allemaal ´droge rommel´, zoals mijn moeder dat altijd zei. En dus snel opgeruimd. Maar toch verbaast het me altijd weer, hóe nonchalant de jongens met hun leefruimte omgaan. Heel anders dan de meiden.

Afijn. Ik begon gewoon bij bed 1 en eindigde bij bed 4. De vuile kleren gingen in de was. Dat is een ergernis, hoor. Hoe vaak ik al niet gezegd heb, dat ze hun vuile was in de wasmand moeten doen!! Maar altijd weer vind ik van alles. Het was gewoon weer een complete berg :-(.


De schoenen gingen in de kast, in de la en op de schoenenplank. De ingepakte tassen heb ik aan de eigenaars gegeven en gesommeerd ze leeg te maken. De gescheurde Donald Ducks gingen bij het oud papier en de goede in de doos. Boeken in de boekenkast.  En de rommel mocht in de vuilnisbak. Het was toch weer een tasje vol!


Heerlijk! De bedden werden strak opgemaakt en daarna haalde ik de stofzuiger er doorheen. Ik hoop volgende week tijd te hebben om alles te soppen. Dan is het allemaal weer schoon en fris.



De bijzondere dingen die ik vond waren 1 euro en een naald. Die euro is bijzonder, omdat de jongens altijd blut zijn, maar toch geld laten slingeren :-). De naald lag in een bed en was een griezelige vondst. Je zou er toch op gaan liggen! Ik denk dat hij gebruikt is om een mobieltje open te maken voor het wisselen van een simkaart, ofzo. Waar zouden die jongens anders een naald voor nodig hebben :-).


Na de lunch bracht ik Henk naar school en dacht daarna even een rustmoment te pakken. Maar toen ik achterom thuiskwam, viel mijn oog op de goudsbloemen. Of eigenlijk: op wat er nog van over was! Dat was niet veel meer. En dat terwijl ik van plan was geweest om een hoeveelheid te drogen om er van alles en nog wat mee te doen. Ik besloot om in elk geval dat laatste beetje wat er bloeide veilig te stellen. Dan heb ik in elk geval nog genoeg om een lekker olietje te maken.



De oude planten rukte ik meteen maar uit. Meneer of mevrouw pad kwam ongerust kijken, wat ik aan het doen was met zijn of haar beschutting.


Toen ging de telefoon. Trijnie. ¨Mam, heeft u tijd voor een bakkie?¨ ¨Natuurlijk!¨ Ik ruimde nog snel even de keuken aan kant en zette koffie. We hadden een gezellig uurtje, zo vlak voordat ik de bestellingen moest gaan klaarmaken en wegbrengen.

Maaike kwam thuis uit haar werk en showde Trijnie vol trots de cavia-baby´s. De hele cavia-familie mocht even, onder streng toezicht, bij elkaar. Hoe schattig toch!


Voor het avondeten stonden er weer spullen uit de voorraad op het menu. Een filetrollade, die ik met korting kocht en ingevroren had. En rode kool. De kool was maar 1 kilo. Dat is wat krap voor 8 personen. Daarom ging er een kilo appel bij.




Vanavond kwam Dirk weer op de koffie. En Jan heeft een vriend te logeren. Zoete inval, vrijdagavond. Zo gaat dat. Het kwam in elke geval mooi uit, dat het zwervershol schoon was :-).

donderdag 24 augustus 2017

Losse eindjes en therapie

Toen ik vanmorgen thuis kwam bij moe vandaan, had ik eerst zin om even lekker te niksen. Nou ja...zin in niksen?  Het was eigenlijk iets anders: uitstelgedrag! Daarom sprak ik mezelf maar even streng toe (een ander doet het tenslotte niet): ¨Niks niksen! Hup, aan de slag, jij!¨

Als ik last heb van uitstelgedrag, is dat bijna altijd omdat er een hoop losse eindjes liggen te wachten. Die stapelen  zich stiekem op en op den duur draag je ze ongemerkt bij je als een loden last. Met uitstellen maak je de boel alleen maar erger, dus gewoon: beginnen!

En zoals dat altijd gaat met iets wat je voor je uit schuift: als je er eenmaal aan begint, valt het allemaal reuze mee. In een sneltreinvaart vloog ik er doorheen. Wat mailtjes beantwoorden, wat betalingen doen, wat dingen plannen, uitzoeken, regelen, bestellen. Dat soort dingen. Opgelucht liep ik om half 11 naar beneden. Alle dingen waar het bloed uitliep, waren opgelost.

Maaike was intussen ook beneden. Zij had eerst eens lekker uitgeslapen. Dat mag wel, na 8 dagen achter elkaar gewerkt te hebben! Energiek vroeg ze: zullen we weer wat gaan inpakken of zo? Leuk en lief bedoeld, maar vandaag had ik geen shop-dag, maar een was-dag op het programma staan. Of liever: een strijk-dag. Ik klapte daarom mijn strijkplank en m´n kruk uit en ging nog even een poosje aan de strijk.

Totdat het tijd was om naar de manueel therapeut te gaan. Ik was er best een tikje nerveus voor, hoor. Weer zo iemand, die van alles wil weten en aan aan je lijf gaat zitten. Maar goed, alles voor het goede doel. Ik wil zó graag van mijn bekkenpijn af.

De manueel therapeut ging compleet anders te werk dan de bekkenbodemtherapeut. Hij hoefde maar heel weinig van me te weten. Hij bekeek mijn rug van boven tot beneden en vroeg, of ik, misschien al lang geleden, een ongeluk had gehad, waarbij ik op mijn hoofd terecht gekomen was. Jazeker! Toen ik een jaar of 11 was, fietste ik tijdens een vakantie een steile hucht in Rhenen af, toen de ketting van mijn fiets liep. Het was een fiets met een terugtraprem en ik kon dus niet meer remmen. Mijn zus Maaike zat bij me achterop. Steeds harder en harder ging het. Op den duur ging ik slingeren, totdat we tenslotte heel hard vielen. Mensen die het zagen gebeuren verleenden eerste hulp. Wat waren we gehavend, Maaike en ik! Maar waar Maaike eraf kwam met enkel schaafwonden, had ik een groot gat in mijn hoofd en een wond aan mijn kin. Ik moest naar de eerste hulp om alles te laten hechten. Er zijn toen minstens 12 hechtingen in mijn hoofd en 2 in mijn kin gegaan. Toen ik dit in het kort verteld had, vroeg de therapeut, of ik misschien ook regelmatig last heb van hoofdpijn. Jazeker! ¨Precies,¨ wist de therapeut, ¨dat is allemaal het gevolg van dat ongeluk.¨ Ok?! Dit is best typisch. Vorig jaar heb ik namelijk te kampen gehad met ontstekingen in mijn verhemelte. Toen ik uiteindelijk een voortand moest laten verwijderen bij de kaakchirurg, was deze dezelfde mening toegedaan als de manueel therapeut: die ontstekingen waren een gevolg van (heel) oud letsel naar aanleiding van een ongeval. Raar, dat zoiets dan 40 jaar na dato ineens zó terugkomt!

Lang verhaal kort: de therapeut kraakte mijn nek. Ieuw! Eerst de ene kant, daarna de andere. Vervolgens masseerde hij nog twee nekspieren los en dat was het voor vandaag. Volgende week gaat hij aan mijn bekken werken. En ik kreeg het uitdrukkelijke advies om elke dag minstens anderhalve liter water te drinken. Dat advies had de bekkenbodemtherapeut ook al gegeven en volg ik bloedserieus op :-). De manueel therapeut vond het trouwens geen enkel probleem, als ik ook nog bij de bekkenbodemtherapeut bleef. Dat bijt elkaar niet. Prima. Dan zetten we gewoon breed in.

De therapeut had gezegd, dat ik pijn kon krijgen, of juist ontspanning zou ervaren. Eerst kwam de ontspanning. Ik heb vanmiddag een uur lang diep en ontspannen geslapen! Daarna kwam de pijn. De aanhoudende, brandende bekkenpijn, maar ook wat last van mijn nek. Ik moet zo rustig mogelijk doen en niet teveel willen en moeten de komende dagen. Oeps. Dat is echt een opgave voor me! Maar ik doe mijn best.

Het was tijd om nog andere losse eindjes weg te werken. Of liever: om voorraad weg te werken. Ik wil schoon schip maken, zodat de vriezer weer eens leeg komt. Er zaten nog wat spareribs in, die ik vòòr de zomer had gekocht voor op de bbq. Maar we hebben niet vaak de bbq aan gehad en de zomer loopt al aardig op z´n eindje. Ik bedacht, dat ik ooit een recept gezien had van spareribs uit de slowcooker en dat leek me wel wat. Ik googlede wat en vond een recept wat me wel lekker leek: https://www.culy.nl/recepten/culy-homemade-spareribs-uit-de-slowcooker-met-pittige-barbecuesaus/ Alle ingrediënten ervoor had ik in huis, behalve Sriracha. Nooit van gehoord! Maar je kunt het vervangen door een ´pittige saus´, dus nam ik gewoon sambal. Daar zijn we hier wel dol op. De spareribs gingen met alle ingrediënten in de slowcooker en al snel verspreidde zich een heerlijke geur.


Daar had ik verder geen omkijken meer naar :-). Maaike was nog steeds beschikbaar om me te helpen en we gingen gezellig samen de webshop-bestellingen klaarmaken. Het is echt een genot om te doen, nu alles opgeruimd en aangevuld is! Sowieso heb ik er altijd plezier in, om de pakjes klaar te maken. En Maaike al niet minder. Echt leuk om zo samen te werken.

We waren lang voordat ik naar het postkantoor moest al helemaal klaar en dus schoof ik nóg maar weer even achter de strijkplank. Ik was nog niet door m´n strijkberg heen ;-). Maaike maakte intussen een flinke pan spercieboontjes schoon. En om half 5 waren we allebei klaar om naar het postkantoor te gaan.

Bij thuiskomst ging ik de keuken in om voor de maaltijd te zorgen. Hoewel ik zelf geen/nauwelijks vlees eet, vond ik de spareribs echt heerlijk geuren en er ook lekker uitzien. In mijn enthousiasme stuurde ik Willem alvast een digitaal voorproefje van wat hem te wachten stond :-).



Het werd weer een lekkere en gezellige maaltijd. Ik had rijst en spercieboontjes bij de spareribs en weer een fruitsalade toe.


Meloen, banaan, witte grapefruit, rode grapefruit.
Wat een rijkdom!


Maaike trakteerde vanavond bij de koffie op taart. Het schip met dubbeltjes was bij haar weer binnen gevaren :-). Tja, dat mag je best vieren, hoor :-)

woensdag 23 augustus 2017

Een overvloed aan groenten en fruit

Maandagmiddag heb ik m´n auto volgeladen met groenten en fruit. Een deel daarvan wordt verwerkt tot jam of gedroogd (appelringen). Maar de rest moet opgegeten worden, vòòrdat het weggegooid moet worden.

Hoewel wij flinke groenten- en fruiteters zijn, is de overvloed te groot. Ik heb daarom op Samen eten delen e.e.a. aangeboden. Daar is dit keer geen reactie op gekomen. Dus ben ik vandaag wat in mijn omgeving gaan uitdelen. Ook goed :-). Ik kwam juist gisteren een uit een tijdschrift gescheurd blad tegen, wat een poosje bij me aan de muur geplakt zat. Vanwege verdroogde plakkers, was het ergens onder op een stapeltje spullen beland. Maar de spreuk is prachtig:


Intussen wordt hier ook flink van de overvloed gesnoept. We vinden banaan op brood zó lekker. Gewoon alleen banaan, of in combinatie met pindakaas, met chocoladepasta, met een streepje honing, met chilisaus. Mmm.



Ook het toetje bestond vandaag voornamelijk uit banaan: gebakken banaan met een klodder slagroom.


En ik kookte voor 8 man snijboontjes. Mjammie. Ze waren heerlijk!


Ik had verder een van-alles-en-nog-wat dag. Vanmorgen werd ik om 8.45 met Jan op zijn school verwacht voor de jaaropening. Dat was nog haasten geblazen. Verder deed ik een rondje Papendrecht. Ik had op MP een boek gekocht en dat werd naar een Kialapunt gestuurd, anders moest ik een paar euro extra betalen. Wij hebben in Alblasserdam geen Kialapunt, dus moest ik er voor naar Papendrecht. Ben ik meteen maar even naar de Rabobank geweest, want in Alblasserdam is er geen kantoor meer. En soms moet je toch even iets fysiek regelen, in plaats van online. En nu ik toch in Papendrecht was, neusde ik meteen even bij C&A. En laat ik nu toch een leuk jurkje tegenkomen in de allerlaatste rekken van de uitverkoop. Dat was boffen.

Thuisgekomen heb ik samen met Maaike nog weer wat inpakwerk gedaan: chocoladechunks in drie smaken, zonnebloempitten en vleeskruiden. Er piepte, al inpakkend, een leuk zonnebloempittenreceptje bij me op. Dat heb ik snel even gemaakt en op facebook gezet. Voor wie geen facebook heeft, laat ik het hier ook nog even volgen:

Rooster zonnebloempitten in een droge koekenpan tot ze lichtbruin zijn. Doe er een scheutje ketjap, sojasaus of tamari bij. Roer door. En laat afkoelen. Klaar is je lekkere, hartige snack. Tel je vingers maar, voordat je eraan begint!







Vanavond kwam Dirk gezellig koffie drinken. Hij woont hier vlakbij en het is leuk als hij even aankomt voor koffie of een maaltijd. Maria had tijdens het koffie drinken hele verhalen. Zij is vandaag aan haar stage begonnen. Ze werkt in een woon-, zorgcentrum op een gesloten afdeling met demente mensen. Dat is best heftig als je nog maar 15 jaar bent en nog nooit een dement mens van dichtbij hebt meegemaakt. En ook heel leerzaam. Het was goed om te horen, hoe ze het allemaal ervaren had!

Na de koffie reden Willem en ik nog even naar de molen om mijn bestelling voor de shop op te halen en daarna naar Willem z´n moeder om haar kous uit te trekken. En zo is ook deze dag weer omgevlogen. Wat was het een fijne nazomerdag, vol afwisseling.